chosh amadid
Door: Webmaster
29 Mei 2007 | Iran, Eşfahān
Welkom in Iran, dat zijn de woorden waar ik voortdurend mee wordt verwelkomd , (chosh amedid in farsi, de taal van de perzen) door willekeurige mensen op straat. Het voelt hartverwarmend. Langzaam begin ik al die aandacht te begrijpen. Er zijn nauwelijks toeristen in Iran zelfs hier in Esfahan, een stad waar je in het centrum van de stad prachtige staaltjes van bouwkunst kan bewonderen.
Esfahan, toen we de stad binnenreden had ik een gevoel van opwinding,esfahan, stad van rozen en dichtkunst, waarover al menig schrijver zijn pen heeft laten schijnen.De hotelkamer die ik kreeg toebedeeld bleek op de 4 de verdieping uitzicht te geven op de grote Imammoskee.Mijn hart ging sneller kloppen. Het is een van die moskeeen die ik me had voorgesteld op deze route tegen te komen en die ik ken van plaatjes. Helemaal overdekt met vaalblauwe tegeltjes en aan weerszijden 2 minaretten. Deze moskee ligt aan een enorm plein temidden van de stad . De naam van dit plein moet ons kennelijk steeds opnieuw herinneren aan de overleden emam khomeini. Zijn foto die je te pas en te onpas tegenkomt,zowel op historische gebouwen als in de hotels ,eveneens.
Ook aan dit plein liggen een paleis uit de 16de eeuw en een moskee aan de overzijde die je ook weer alleen van plaatjes kent.
De vrijdagmoskee die ik vanochtend heb gezien ligt in een gewone wijk en is een ware samensmelting van bouwstijlen van de 8ste tot de 18de eeuw. Er zijn nauwelijks bezoekers wat het bezoeken van deze moskee tot een waar genoegen maakt. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Je rolt van de ene verbazing in de andere en kijkt je ogen uit.De geschiedenis trekt als het ware aan je ogen voorbij. De verschillende bouwstijlen, prachtige mihrabs, gebedsnissen. T meest uitgevoerd in gewone zwarte steen en baksteen. Buiten de moskee is een hele grote minaret, zo dat al van verre voor de karavanen die Esfahan aandeden de stad zichtbaar was. En later natuurlijk het gebruik van de kleuren die zo kenmerkend zijn , blauw, geel, wit en azuurblauw. T Is er allemaal te vinden. De oppervlakte is zo groot dat ik hier uren kan ronddwalen.
Om vervolgens buiten weer in de wereld van alledag te komen,een wereld die keer op keer confronterend is. Vandaag en gister en eergister en de dag er voor hoor ik dat het niet goed gaat met het land. Meer en meer uiten mensen openlijk hun onvrede. The government is stupid. We have oil, we have gaz and still we are poor.
I hope, dat mister Bush en onze president vrienden worden, hoorde ik vandaag van een tapijthandelaar .Hij ziet zijn warenhuis vol liggen met tapijten gemaakt door nomaden en ziet geen afzet van zijn waar. Want er komen veel en veel te weinig toeristen.
Zelfs op het toeristenburau waren ze er duidelijk over; de toeristen komen niet vanwege de veiligheid, de politiek en dan wellicht de kleding .En ook door de negatieve berichtgeving van de media.
Ik moet kleur bekennen. Ik voel me hier volkomen veilig op straat .De bejegening van de mensen is uiterst respectvol ,vriendelijk en persoonlijk. Een wijze van omgaan met elkaar , die wij in Nederland niet meer kennen.
Mensen hebben hier in principe altijd tijd voor je of nemen de tijd. Als charedji ben je hun gast.
In Kashan ontmoette ik enkele jongens net boven de 20, studeerden aan de universiteit . Omdat we op zoek waren naar een saptent, en zij graag met ons wilden praten, nodigden zij ons uit om met hun iets te drinken. Er staan 3 tafeltjes, waar iedereen die iets gebruikt even kan zitten en v.v. plaats maakt voor de volgende. Onze gastheren waren heel nieuwsgierig en vroegen ons het hemd van het lijf. Over de kosten van studie in Nederland, wat je daarvoor per maand moest betalen, en hoe kan de regering nou weten wat je precies verdient?En wat vinden jullie van de mensen in Iran en wat vindt je van de wegen en van de natuur?
Onze regering laat ons veel betalen voor onze studie. Onze regering is dom. Op het moment dat ik een foto liet zien van een mullah, met een tulband, begonnen ze te lachen en zeiden spottend: dat is onze regering.
Toen ik vertelde dat ik enkele neefjes had die van hun leeftijd waren , waren ze onmiddelijk geinteresseerd en gaven mij hun email adres.Uiteindelijk stonden zij erop om voor ons te betalen :met de woorden :Jullie zijn onze gast.
Dit is slechts een van de vele prettige ervaringen met iraniers. Ze hebben weinig, moeten met weinig rondkomen en blijven vriendelijk en welgezind . Moet je je voorstellen dat je ouders van 60 , 70 jaar moet zien sappelen. De oude man, die enkele vaasjes aan de man moet zien te brengen of de man die enkele pakjes sigaretten heeft of een klein karretje met tomaten.
Inmiddels heb ik een keur aan foto s en veel van kinderen. Na een bezoek aan een moskeetje zag ik een leuk meisje en vroeg haar of ik een foto van haar mocht maken. Kennelijk was dat opgemerkt door andere ouders. Want op dat moment kwam de ene ouder na de andere met 1 of 2 kinderen aan . De vraag werd niet gesteld. De kinderen werden naar voren geduwd in het zicht van mijn fototoestel, die vervolgens razendsnel gingen poseren. Met de lippen op elkaar geperst en de armen over elkaar stonden ze daar voor me en maakte ik de ene foto na de andere als een ware schoolfotograaf. Toen ik verder was gelopen, kwamen enkele moedige kinderen me achterna en vroegen ook nog om een foto.
t Lijkt of ik al heel lang weg ben en of Nederland ook heel ver weg is. En toch is alles ook heel dicht bij . Als ik wil kan ik morgen weer in Nederland zijn. En kan ik ook weer teruggaan. Wat me t meest verbaast is dat wat vreemd lijkt helemaal niet vreemd is als je het leert kennen.t Is nu donker buiten. Direct stap ik naar buiten en vervolg mijn weg in Esfahan in Iran alsof het heel gewoon is. Zouden de vroegere handelaren van de zijderoute dat gevoel ook gekend hebben op weg naar vreemde oorden?
Jose
Iedereen die iets wil wijzigen op de mailinglijst kan dat zelf doen. Je kan je adres verwijderen of toevoegen.
Esfahan, toen we de stad binnenreden had ik een gevoel van opwinding,esfahan, stad van rozen en dichtkunst, waarover al menig schrijver zijn pen heeft laten schijnen.De hotelkamer die ik kreeg toebedeeld bleek op de 4 de verdieping uitzicht te geven op de grote Imammoskee.Mijn hart ging sneller kloppen. Het is een van die moskeeen die ik me had voorgesteld op deze route tegen te komen en die ik ken van plaatjes. Helemaal overdekt met vaalblauwe tegeltjes en aan weerszijden 2 minaretten. Deze moskee ligt aan een enorm plein temidden van de stad . De naam van dit plein moet ons kennelijk steeds opnieuw herinneren aan de overleden emam khomeini. Zijn foto die je te pas en te onpas tegenkomt,zowel op historische gebouwen als in de hotels ,eveneens.
Ook aan dit plein liggen een paleis uit de 16de eeuw en een moskee aan de overzijde die je ook weer alleen van plaatjes kent.
De vrijdagmoskee die ik vanochtend heb gezien ligt in een gewone wijk en is een ware samensmelting van bouwstijlen van de 8ste tot de 18de eeuw. Er zijn nauwelijks bezoekers wat het bezoeken van deze moskee tot een waar genoegen maakt. Ik kon er niet genoeg van krijgen. Je rolt van de ene verbazing in de andere en kijkt je ogen uit.De geschiedenis trekt als het ware aan je ogen voorbij. De verschillende bouwstijlen, prachtige mihrabs, gebedsnissen. T meest uitgevoerd in gewone zwarte steen en baksteen. Buiten de moskee is een hele grote minaret, zo dat al van verre voor de karavanen die Esfahan aandeden de stad zichtbaar was. En later natuurlijk het gebruik van de kleuren die zo kenmerkend zijn , blauw, geel, wit en azuurblauw. T Is er allemaal te vinden. De oppervlakte is zo groot dat ik hier uren kan ronddwalen.
Om vervolgens buiten weer in de wereld van alledag te komen,een wereld die keer op keer confronterend is. Vandaag en gister en eergister en de dag er voor hoor ik dat het niet goed gaat met het land. Meer en meer uiten mensen openlijk hun onvrede. The government is stupid. We have oil, we have gaz and still we are poor.
I hope, dat mister Bush en onze president vrienden worden, hoorde ik vandaag van een tapijthandelaar .Hij ziet zijn warenhuis vol liggen met tapijten gemaakt door nomaden en ziet geen afzet van zijn waar. Want er komen veel en veel te weinig toeristen.
Zelfs op het toeristenburau waren ze er duidelijk over; de toeristen komen niet vanwege de veiligheid, de politiek en dan wellicht de kleding .En ook door de negatieve berichtgeving van de media.
Ik moet kleur bekennen. Ik voel me hier volkomen veilig op straat .De bejegening van de mensen is uiterst respectvol ,vriendelijk en persoonlijk. Een wijze van omgaan met elkaar , die wij in Nederland niet meer kennen.
Mensen hebben hier in principe altijd tijd voor je of nemen de tijd. Als charedji ben je hun gast.
In Kashan ontmoette ik enkele jongens net boven de 20, studeerden aan de universiteit . Omdat we op zoek waren naar een saptent, en zij graag met ons wilden praten, nodigden zij ons uit om met hun iets te drinken. Er staan 3 tafeltjes, waar iedereen die iets gebruikt even kan zitten en v.v. plaats maakt voor de volgende. Onze gastheren waren heel nieuwsgierig en vroegen ons het hemd van het lijf. Over de kosten van studie in Nederland, wat je daarvoor per maand moest betalen, en hoe kan de regering nou weten wat je precies verdient?En wat vinden jullie van de mensen in Iran en wat vindt je van de wegen en van de natuur?
Onze regering laat ons veel betalen voor onze studie. Onze regering is dom. Op het moment dat ik een foto liet zien van een mullah, met een tulband, begonnen ze te lachen en zeiden spottend: dat is onze regering.
Toen ik vertelde dat ik enkele neefjes had die van hun leeftijd waren , waren ze onmiddelijk geinteresseerd en gaven mij hun email adres.Uiteindelijk stonden zij erop om voor ons te betalen :met de woorden :Jullie zijn onze gast.
Dit is slechts een van de vele prettige ervaringen met iraniers. Ze hebben weinig, moeten met weinig rondkomen en blijven vriendelijk en welgezind . Moet je je voorstellen dat je ouders van 60 , 70 jaar moet zien sappelen. De oude man, die enkele vaasjes aan de man moet zien te brengen of de man die enkele pakjes sigaretten heeft of een klein karretje met tomaten.
Inmiddels heb ik een keur aan foto s en veel van kinderen. Na een bezoek aan een moskeetje zag ik een leuk meisje en vroeg haar of ik een foto van haar mocht maken. Kennelijk was dat opgemerkt door andere ouders. Want op dat moment kwam de ene ouder na de andere met 1 of 2 kinderen aan . De vraag werd niet gesteld. De kinderen werden naar voren geduwd in het zicht van mijn fototoestel, die vervolgens razendsnel gingen poseren. Met de lippen op elkaar geperst en de armen over elkaar stonden ze daar voor me en maakte ik de ene foto na de andere als een ware schoolfotograaf. Toen ik verder was gelopen, kwamen enkele moedige kinderen me achterna en vroegen ook nog om een foto.
t Lijkt of ik al heel lang weg ben en of Nederland ook heel ver weg is. En toch is alles ook heel dicht bij . Als ik wil kan ik morgen weer in Nederland zijn. En kan ik ook weer teruggaan. Wat me t meest verbaast is dat wat vreemd lijkt helemaal niet vreemd is als je het leert kennen.t Is nu donker buiten. Direct stap ik naar buiten en vervolg mijn weg in Esfahan in Iran alsof het heel gewoon is. Zouden de vroegere handelaren van de zijderoute dat gevoel ook gekend hebben op weg naar vreemde oorden?
Jose
Iedereen die iets wil wijzigen op de mailinglijst kan dat zelf doen. Je kan je adres verwijderen of toevoegen.
-
29 Mei 2007 - 21:18
Carlo Romers:
Lieve jose!
Zo zie je maar weer dat zo'n reis erg enerverend is he! Als je weer terug bent,heb je een schat van ervaringen op jouw bagage! Je schrijft ook prachtig, je moest eigenlijk schrijfster worden!
veel succes en vele prachtige ontdekkingen verder! Het ga je goed!
Liefs, Carlo -
30 Mei 2007 - 07:26
Djessica:
Dag Jose,
Op het werk ben ik je nieuwst email aan het lezen. Je neemt ons mee op reis met je mooie verhalen. Inderdaad je schrijft prachtig! Op de Willemsstraat worden de voorbereidingen getroffen voor het afscheid van Bob. Morgen is zijn laatste dag, maar vandaag is het afscheid. Vreemd dat hij hier weg gaat, maar vast ook heel gewoon wanneer het zover is (om maar even bij jouw ervaring te blijven).
Geniet, geniet, geniet.........
liefs Djess -
30 Mei 2007 - 07:26
Nans:
ha die lieve joseetje, 10 dagen in Frankrijk de boerin uitgehangen en aansluitend 1 week in Vrouwenpolder de toerist gespeeld. Thuiskomen en hup via Syrie en Turkije door naar Iran.Want je beschrijvingen zijn zo levensecht, alsof je ons aan de hand meeneemt op je reis.
Heerlijk.Ben bezig aan "Het huis van de moskee", dus voel me ook een beetje in Iran.Ik mail je uitgebreider op je djeemail. Zoentjes, Nans en Cees -
30 Mei 2007 - 07:39
Bob:
Hoi José,
Wat een leuke en mooie berichten! Nu weer uit Iran... Het is vreemd om te merken hoezeer mijn/ons beeld van Iran ingegeven is door de beelden uit de media. Ik weet wel dat deze niet kloppen maar toch is het dan weer fijn om te lezen over hun uitzonderlijke gastvrijheid, trots en interesse voor anderen die we hier niet meer kennen.
Je schrijft het zo dat ik bijna daar op straat loop!(Ik hoop zo dat het conflict in Irak niet overslaat naar Iran en dat de amerikanen er weg blijven....)
Ik krijg door dit laatste bericht ook veel zin om ook weer op reis te gaan. Laatst zeiden Djess en ik: José zit nog niet op de helft van haar reis!!! Hier is ook niet alles normaal; vandaag heb ik mijn afscheid op het werk..... Volgende week begin ik in Arnhem.
Dag!!
Heel veel plezier op de rest van je reis!!
Groet Bob
-
30 Mei 2007 - 19:34
Kiki:
Bedankt voor het mooie kadootje.
Het boek lijkt mij kei gaaf.
zaterdag vieren papa en ik onze verjaardag ook jij bent welkom van af 15.00 uur.
Zorg wel dat je honger hebt want we gaan bbq.
gepaste kledij gewenst. Bij mooi weer
(en dat word het ook ) bikini en handdoek meenemen.
Iedereen van de familie komt jij ook.
Je schrijft dat je binnen een dag thuis kunt zijn.
tot Zaterdag
kusjes van kiki xxxx -
30 Mei 2007 - 19:55
Moeder:
Lieve Jose...
Zojuist brengt Ruud (wie anders!!!) mij een e-mail over Iran. Het is onvoorstelbaar wat jij allemaal ziet en meemaakt. Het moet de reis van je leven zijn. Ik zie elke keer weer uit naar 'n volgende e-mail van jou.
Je zit in een heel andere wereld. Wij verslinden je verhalen en ik heb zojuist Tante Irene 'n pak meeggegeven met alle jou mails. Irene komt af en toe bij mij en dan gaan we samen wandelen. Zojuist zijn we naar Croy geweest en hebben daar koffie gedronken. Het zal straks moeilijk zijn voor jou om weer in Nederland te wennen,maar ik zal toch blij zijn je weer te zien want ik mis je....
Liefs en 'n dikke pakkerd...
je moedertje....
-
31 Mei 2007 - 14:35
Kees Dirkx:
dag jose!
geweldig, joh, jouw reisverslag! vorige week, dus net voor Pinksteren kwam ik erachter dat jij op "waarbenjij.nu" zit.
meteen ben ik alles gaan lezen, en ook deze laatste vanuit Esphahan is weer 'n boeiend en mooi verhaal!
ik herinner me nog dat ik op school 't gedicht "de tuinman en de dood" moest leren, dat speelt zich af in 't oude Isphahan ( ik weet nou even de dichter niet )
jose, 'n hele goede verdere reis, en ik kijk al weer uit naar jouw volgende story'
groetjes, kees dirkx ( receptie imw )
-
01 Juni 2007 - 10:28
Ruth:
test -
01 Juni 2007 - 10:35
Ruth:
Hoi Jose,
Net een testberichtje omdat mijn eerdere verhaal niet aangekomen was. Ik ben van plan om je verhalen iets meer te gaan lezen. Je schrijft erg leuk en ik vindt het echt interessant om te lezen wat je meemaakt en wat je ziet. Ik kan me de opwinding zo voorstellen die jij meemaakt. Ik zou ook wel daar willen zijn. m.n Iran heeft een grote aantrekkingskracht op mij, maar de Dordonge zal vast ook leuk worden (ha).
Ben je inmiddels al in dat boek begonnen van Bruni Paske?
groetjes van Ruth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
