Nieuwe leiders, nieuwe winden

Er was op een dag een man, die een land mocht leiden.
Hij heete eigenlijk Nyazow, maar hij noemde zich al snel Turkmenbasy, leider van Turkmenistan.
Hij had grootste plannen voor het land in gedachten. Hij wilde dat alle gebouwen in zijn land groot zouden zijn en in witte steen uitegevoerd. Het land zou moeten worden voorzien van brede 6 of 8 baanswegen; er zouden grote grasvelden omheen gelegd worden met bloemperken en bomen en vooral met heel veel fonteinen.
Omdat zijn land voor meer dan 85% uit woestijn bestaat en er nauwelijks regen valt zou hij gebruik maken van een kanaal waardoor de fonteinen dag en nacht water zouden spuiten . Hij zou ervoor zorgen dat er dagelijks mensen belast zouden zijn met de watervoorziening van al die grasvelden, bomen en plantsoenen ; ook zouden de mensen elke dag voor het schoonhouden van de brede straten zorgen.
En dat was wat ik aantrof in Ashgabat, een wonderlijke wereld van spiksplinternieuwe spierwitte en luxueuze gebouwen, bij mijn hotel voorzien van 8 baanswegen. In de avond geven de gebouwen helderwitte verlichting.
Mijn nieuwsgierigheid dwong mij deze omgeving die van een afstandelijke schoonheid was nader te bekijken. Het bleek dat ze maar voor een klein gedeelte bewoond waren door voornamelijke de rijkere russen die een klein gedeelte van de bevolking uitmaken. De wegen zijn voorzien van stoplichten, maar je vraagt je bijna af waarvoor, want er rijden nauwelijks auto s. De wegen zijn leeg. Tegenover mijn hotel ontdekte ik een enorm theater compleet met trappen, enorme pilaren uitgevoerd in marmer. Er was geen aanplakbiljet te vinden van enige voorstelling ooit.
Hoewel Turkmenbasy zich heeft vereeuwigd door middel van een gouden standbeeld in het centrum van de stad wat meedraait met de zonnestand, heeft hij zijn dromen in december moeten beeindigen. Hij heeft het loodje gelegd.
De mensen hebben gerouwd en zijn opvolger zet zijn dromen voort. Alle fotos mogen blijven,zodat niemand hem vergeten kan.
En het Aral meer droogt nog verder op.
En de mensen hebben nauwelijks goed drinkwater en velen leven onder de armoedegrens. Voor de aanschaf van een auto is te weinig geld, dus de wegen blijven leeg.En de mooiste moskeen zijn onbereikbaar voor de meest aftandse bussen die ik zag.
Even buiten Ashgabat is er een zondagmarkt, waar de geiten, kamelen, paarden en koeien worden verhandeld. Eengroter tegenstelling met de futuristische wereld van Ashgabat is niet denkbaar. Hier lopen de mensen in fleurige kleding, lange jurken alsof het avondjaponnen zijn met een fleurige doek op een kunstige manier om hun hoofd gewikkeld.Vrouwen die hun zelfgemaakte of geoogste waar aan de man komen brengen. Van abrikozen, perzikken, noten, joghurt, broden in allerlei variaties, maar ook hele warme maaltijden om alle bezoekers van de markt van eten te voorzien. De mannen verkopen hun handel, van tapijten tot allerlei onderdelen voor machines .

Aan het 21 jarige gidsje waar ik vriendschap mee sloot tijdens mijn verblijf hier vroeg ik of het de bedoeling was dat deze vrouwen met hun appelwangetjes in die mooie appartementen moesten gaan wonen . Tot mijn verbazing zei ze :yes , they can.
En als ik nu bij avond de lichten zie van de mooie maar koel aandoende appartementen en hotels denk ik terug aan de gezellige drukte van de vrouwen en mannen van de zondagmarkt.