De oven die Turpan heet
Door: Webmaster
27 Juni 2007 | China, Turpan
In de ochtend lijkt het nog alles mee te vallen, na 3 00 in de midddag is de zon ongenadig heet. Je zou zeggen dat de mensen die er wonen enigszins gewend raken aan het weer. Niets is minder waar. Met name dejonge vrouwen verfoeien de zon, terwijl ze met hun hand over hun arm strijken om te laten merken wat de zon op hun huid kan aan richten. Hij droogt uit en kan hun huid verkleuren .Het blijkt zo n wezenlijk probleem dat het enkelejonge meisjes die ik sprak ertoe brengt om elders te gaan wonen.
Ik had vanochtend geluk. Toen ik vanuit mijn hotel richting bazaar liep, en in een klein parkje kwam, werd mijn aandacht getrokken daar een groep jonge mensen die mij wenkten. Toen ik dichterbij kwam , begreep ik dat daar een juf bezig was een groep chinese pubers les te geven. Ik werd enthousiast begroet en er werden mij allerlei vragen gesteld over waar ik vandaan kwam ,mijn naam , hoe lang ik in Turpan bleef. Het eind van het liedje was dat de juf mij uitnodigde om met haar na enen als haar les voorbij was dumplings te gaan eten. Ik vervolgde mijn weg naar de bazaar en ontdekte een relaxt sfeertje waarin de Oeigoeren hun waar te koop aanbieden, maar waar ook tegelijk het werk wordt verricht. Waar de stoffen worden verkocht, staan de naaimachines te ratelen en staat het strijkijzer aan.
Ik heb me laten verleiden om in deze laatste Oeigoerse stad van mijn reis de typische Oeigoerse stoffen aan te schaffen. Ze noemen het Oeigoer atlas . Het zijn vaak felle kleuren die in een soort atlas patroon terugkeren.Met name de vrouwen en ook jonge meisjes gaan in deze typische kleuren gekleed.
Vanmiddag heb ik op verzoek van de juffrouw meegedaan met de les chinees. Het was even zoeken hoe en waar de les zou moeten plaatsvinden. In het parkje hangen namelijk talloze mannen rond , kaartend, zittend op hun hurken of liggend te slapen. Het zijn veelal boeren uit de omgeving die geen werk en inkomen hebben , volgens de juf omdat ze ongeschoold zijn en geen chinees spreken .
Uiteindelijk vond de les plaats onder een soort van kiosk. Voordat ze gaan zitten , leggen de meisjes eerst een boek of schrift op de bank. Vervolgens pakken ze hun boek; de juf zegt een woord in het chinees en iedereen herhaalt het woord. Dat gaat zo een keer of 5. Dan gaat ze over op het uitspreken van zinnen en worden die herhaald. Om ze tot slot huiswerk te geven en dat meteen na te kijken. Tijdens de les schettert de muziek uit een naburig restaurant.En nu zit ik mijn nieuwe ervaringen te mailen met enkele leerlingen naast mij in een enorme hal , waar de jongeren uit Turfan hun spelletjes spelen of chatten.
Morgen vertrekken we weer in de avond naar de volgende stad, de stad waar de boeddhas in de grotten te vinden zijn. Het wordt weer een lange treinreis.
Intussen wacht de juf op me. Ze is bezorgd. Ze waarschuwt me dat ik mijn tas goed in de gaten moet houden. En dus staat mijn tas weer op de grond tussen mijn benen geklemd.
Tot gauw weer, ik verheug me erop om jullie allemaal weer terug te zien.
Jose
Dezelfde avond zoek ik het klasje op op de fourth floor. Het is een kale ruimte met een enorm airco apparaat wat in de klas verkoeling moet brengen. De leerlingen zitten aan hun lessenaartjes, oude tafeltjes , waar ooit laadjes in gezeten hebben. Verder een schoolbord. Maar de sfeer is optimaal. Iedereen is enthousiast als ik binnenkom. Ze hadden zich al afgevraagd waar ik zo lang bleef en de juf had al een leerling naar de internetbar gestuurd.
Als ze zo laat les hebben, gaan ze na de les altijd naar Gonxchi street. Of ik ook mee wil gaan. Ik weet niet wat ik me erbij voor moet stellen.
Om 10.00uur als er zich een tweesp[raak tussen de jongens en de meisjes in het chinees heeft plaatsgevonden, gaan we op pad. De fiets van de juf wordt door een leerling gepakt, haar nieuwe tas die vol zit geeft ze aan een andere leerling.Onderweg haken enkele leerlingen af die naar huis moeten, andere zusjes sluiten zich aan . Uiteindelijk komen we aan bij een gloednieuw park, een jungle park, wat in de avond prachtig verlicht is. Vijvers of baden sluiten in onwillekeurige volgorde aaneen. Ze worden verbonden door houten bruggen die aan touwen hangen. In het midden is een podium wat gebruikt wordt voor dansuitvoeringen. Een van de meisjes vertelt me trots dat ze goed kan dansen en beweegt op sierlijke wijze haar vingers. Verderop zijn de vijvers gevuld met enorme goudvissen en weer verder enorme waterlelies, waaronder lotusbloemen. Ik ben helemaal verbaasd dit hier te zien in een wijk die er overdag tamelijk grauw en eentonig uitziet. Aan de rand van dit jungle park bevindt zich hoogbouw met woongelegenheden. Daar heeft de zus van de juf ook een appartement en heeft de juf een kamer. Inmiddels is het laat geworden; de kinderen moeten naar huis en ik besluit met hen mee terug te gaan. Dag juf, tot morgen.
Ik had vanochtend geluk. Toen ik vanuit mijn hotel richting bazaar liep, en in een klein parkje kwam, werd mijn aandacht getrokken daar een groep jonge mensen die mij wenkten. Toen ik dichterbij kwam , begreep ik dat daar een juf bezig was een groep chinese pubers les te geven. Ik werd enthousiast begroet en er werden mij allerlei vragen gesteld over waar ik vandaan kwam ,mijn naam , hoe lang ik in Turpan bleef. Het eind van het liedje was dat de juf mij uitnodigde om met haar na enen als haar les voorbij was dumplings te gaan eten. Ik vervolgde mijn weg naar de bazaar en ontdekte een relaxt sfeertje waarin de Oeigoeren hun waar te koop aanbieden, maar waar ook tegelijk het werk wordt verricht. Waar de stoffen worden verkocht, staan de naaimachines te ratelen en staat het strijkijzer aan.
Ik heb me laten verleiden om in deze laatste Oeigoerse stad van mijn reis de typische Oeigoerse stoffen aan te schaffen. Ze noemen het Oeigoer atlas . Het zijn vaak felle kleuren die in een soort atlas patroon terugkeren.Met name de vrouwen en ook jonge meisjes gaan in deze typische kleuren gekleed.
Vanmiddag heb ik op verzoek van de juffrouw meegedaan met de les chinees. Het was even zoeken hoe en waar de les zou moeten plaatsvinden. In het parkje hangen namelijk talloze mannen rond , kaartend, zittend op hun hurken of liggend te slapen. Het zijn veelal boeren uit de omgeving die geen werk en inkomen hebben , volgens de juf omdat ze ongeschoold zijn en geen chinees spreken .
Uiteindelijk vond de les plaats onder een soort van kiosk. Voordat ze gaan zitten , leggen de meisjes eerst een boek of schrift op de bank. Vervolgens pakken ze hun boek; de juf zegt een woord in het chinees en iedereen herhaalt het woord. Dat gaat zo een keer of 5. Dan gaat ze over op het uitspreken van zinnen en worden die herhaald. Om ze tot slot huiswerk te geven en dat meteen na te kijken. Tijdens de les schettert de muziek uit een naburig restaurant.En nu zit ik mijn nieuwe ervaringen te mailen met enkele leerlingen naast mij in een enorme hal , waar de jongeren uit Turfan hun spelletjes spelen of chatten.
Morgen vertrekken we weer in de avond naar de volgende stad, de stad waar de boeddhas in de grotten te vinden zijn. Het wordt weer een lange treinreis.
Intussen wacht de juf op me. Ze is bezorgd. Ze waarschuwt me dat ik mijn tas goed in de gaten moet houden. En dus staat mijn tas weer op de grond tussen mijn benen geklemd.
Tot gauw weer, ik verheug me erop om jullie allemaal weer terug te zien.
Jose
Dezelfde avond zoek ik het klasje op op de fourth floor. Het is een kale ruimte met een enorm airco apparaat wat in de klas verkoeling moet brengen. De leerlingen zitten aan hun lessenaartjes, oude tafeltjes , waar ooit laadjes in gezeten hebben. Verder een schoolbord. Maar de sfeer is optimaal. Iedereen is enthousiast als ik binnenkom. Ze hadden zich al afgevraagd waar ik zo lang bleef en de juf had al een leerling naar de internetbar gestuurd.
Als ze zo laat les hebben, gaan ze na de les altijd naar Gonxchi street. Of ik ook mee wil gaan. Ik weet niet wat ik me erbij voor moet stellen.
Om 10.00uur als er zich een tweesp[raak tussen de jongens en de meisjes in het chinees heeft plaatsgevonden, gaan we op pad. De fiets van de juf wordt door een leerling gepakt, haar nieuwe tas die vol zit geeft ze aan een andere leerling.Onderweg haken enkele leerlingen af die naar huis moeten, andere zusjes sluiten zich aan . Uiteindelijk komen we aan bij een gloednieuw park, een jungle park, wat in de avond prachtig verlicht is. Vijvers of baden sluiten in onwillekeurige volgorde aaneen. Ze worden verbonden door houten bruggen die aan touwen hangen. In het midden is een podium wat gebruikt wordt voor dansuitvoeringen. Een van de meisjes vertelt me trots dat ze goed kan dansen en beweegt op sierlijke wijze haar vingers. Verderop zijn de vijvers gevuld met enorme goudvissen en weer verder enorme waterlelies, waaronder lotusbloemen. Ik ben helemaal verbaasd dit hier te zien in een wijk die er overdag tamelijk grauw en eentonig uitziet. Aan de rand van dit jungle park bevindt zich hoogbouw met woongelegenheden. Daar heeft de zus van de juf ook een appartement en heeft de juf een kamer. Inmiddels is het laat geworden; de kinderen moeten naar huis en ik besluit met hen mee terug te gaan. Dag juf, tot morgen.
-
27 Juni 2007 - 17:38
Bob:
Hoi Jose,
Wat een leuke mail weer. Je verhaal uit China brent me ook weer even terug in de chineese sfeer! Ik heb daar met Djess ook erg genoten. Typisch dat je daar ook een juf ontmoet hebt; wij kwamen daar ook veel onderwijzers tegen die "hun kinderen" buiten les gaven. En zingen met zijn allen! heb je ze dat ook zien doen?? Was heel leuk.
Ik ben inmiddels al weer in mijn 4de week op mijn nieuwe baan. Nou ik kan er wel een klein boekje over schrijven... Ik ben er weer helemaal aan het in duiken. Het is heel interessant werk en ik leer heel veel. Soms vind ik het helemaal niet leuk omdat ik zoveel moet vragen en dan afhankelijk ben. Maar het gaat snel en ik zit al weer " gewoon" aan de telefoon met slachtoffers en plegers te praten over de meest moeilijke relationele moeilijkheden. Ik zit tussen 9(!!) vrouwen(collega's) en soms is het net een kippenhok.... De organisatie is ambitieus en durft te vernieuwen. Ik heb inmiddels het gevoel en de idee dat ik op mijn plek zit!!
Ik lees voor het eerst dat je je ook aan het verheugen bent op je terugtocht naar NL...... Als je weer helemaal geland bent en zin hebt moet je maar eens in Nijmegen een potje komen eten. Lijkt ons heel leuk.
groet Bob -
28 Juni 2007 - 06:35
Ans:
hoi zussie.
Leuke ervaring wat je in het park zo onverwachts meemaakt en dan die chinese les .Ikzelf zou voorkeur geven om t'ai chi te gaan doen,maar misschien doe je dat in een volgende stad.
ik ga nu naar frankrijk en heb daar een yogaweekend met 10 vrouwen.
mantra's mediteren klankschalen en vegetarisch eten .
nog heel veel plezier bescherm je goed tegen de hitte en tot de volgende mail?
Liefs Ans
p.s.heb je ook mijn prive mail aan jou gelezen.Heb nog geen antwoord ontvangen
-
28 Juni 2007 - 11:18
Cecile:
Ha lief zusje
Je kan wel merken dat je in China, de bewoonde wereld bet.Want je hebt nog nooit zoveel gemaild als nu.Lees eigenlijk ook wel een opluchting wat betreft de beschaving waar je je nu begeeft.
Maar stel je reisleider vraagt je om met nog 5 andere groepsgenoten (de leukste)de zijderoute in omgekeerde volgorde terug
te nemen naar Nederland.Zou jij dat dan niet doen.?Per slot van rekening is hier niets veranderd,Ons Ans is weer op vakantie,Paul start weer zijn jaarlijkse zijderoute in zeeland
ONs moedre slaapt nog steeds slecht,neemt een slaappil,en vervolgens slaapt ze de hele ochtend bij mij op de bank(gezellig)Onze Ruud baalt van het slechte weer maar heeft nu eenmaal zijn kinderen belooft om naar Luxenburg te gaan, Tja,En dan heb je nog onze Jan,tja .. ..En ik ben trouwenes ook pleite, Jose, blijf toch nog wat langer in China,drinken we daar effe een kopje thee,kletsen wat bij en reizen we weer door.Lijkt het je wat?
Tot gauw dan zussenzoen Cecile
-
29 Juni 2007 - 11:01
Kees Dirkx:
ha jose!!
geweldig, joh, al die verhalen van jou.ik heb ze allemaal gelezen, en bovendien allemaal uitgeprint! zodat ik thuis, op m'n gemak, ze nog 'ns kan lezen.ik vind 't echt heel boeiend en vermakelijk om jou verhalen te lezen.
ik hoop dat je als je terug bent, 'n fotomiddag of avond wilt organiseren voor de mensen op 't imw (en/of daarbuiten ) die daar belangstelling voor hebben. ik ben heel benieuwd naar jouw foto's en de verhalen daar weer bij!
in mijn vorige mail had ik 't over 'n gedicht waar Ispahan in voorkwam.
ik heb 't thuis opgezocht: 't is van de dichter P. van Eyck, uit 1926, 't heet: De tuinman en de dood.
Van Eyck behoorde tot de club van Roland Holst, Bloem, Gossaert en Greshoff.
Jose, nog 'n hele interessante en mooie voortzetting van de reis.
veel groeten, kees.
-
29 Juni 2007 - 18:00
Ad:
Hallo,
We hebben problemen gehad met de computer. We hebben nu je hele verslag gelezen, wat een avonturen zeg. Een boeiende reis. Over mij zelf, Jose, het gaat goed met mij. De chemokuren zijn gestopt en nu heb ik een tijd rust. Half juli wordt bekeken hoe we verder gaan. Prettige reis terug! Groetjes Ad, Cora en Simone -
01 Juli 2007 - 13:14
Millie:
Hallo Jose,
Even twee weken niet gekeken en er valt weer een heleboel interessants te lezen over jouw ervaringen en belevenissen waar ik erg van geniet. De tijd gaat nu snel en voordat je het weet sta je weer met twee voeten in de Hollandse klei. De afgelopen weken heb je niets gemist, want wat is er toch veel regen gevallen, het snoeiwerk in mijn tuin is gewoon niet bij te houden!
Gisteren is de haven officieel geopend en dat hebben we geweten. Volgens de foto's in de krant moet er toch echt wel water in staan. Wij hebben daar niets van gezien: rijen dik stonden massa's mensen opeengepakt om het spektakel mee te maken. De grond lag in een mum van tijd bezaaid met plastic bierbekertjes die door kinderen werden verzameld om er vervolgens met beide voeten op te springen zodat zij met een knallend geluid werden beloond. Omdat de aanvang van het programma langer duurde dan was voorspeld werd er uit volle borst gezongen dat 'het stil was aan de overkant' en de wave werd uitgeprobeerd. Maar toen de schemering viel ging het toch echt beginnen en daalden zeven witte engelen uit de hemel neer die witte balonnen, toverstof en zachte, witte veertjes over het volk uitstrooide onder het genot van prachtige muziek. Vuurwerk tot slot en muziek door onze burgervader en daarmee werd de haven voor geopend verklaard. Hoe het er nu echt precies uitziet kan ik je niet vertellen want ik heb alleen mooie lantaarnpalen, bestrating en veel, veel mensen gezien in een sfeer van gemoedelijkheid, gezelligheid en ZONDER hoosbuien! Ik geloof zeker dat het de moeite waard is om er langs te lopen als de rust is wedergekeerd.
Jij vervolgt je reis en ik ben benieuwd hoe de lange treinreis je zal bevallen.
Geniet met volle teugen van de laatste weken en blijf vooral schrijven.
Hartelijke groet,
Millie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
