Het einde van de zijderoute

Was Xian. Xian was oorspronkelijk de hoofdstad in de tijden van de oude handelsroute. Tot het Sxaanxi rijk ten onderging en Beijng de plaats als hoofdstad innam.
Beying, hoewel ik hier vorig jaar ook al was, ervaar ik het niet minder leuk. Het heeft wat om bekende plaaatsen tegen te komen. Het geeft ook iets vertrouwd. En dat heb je hier wel een beetje nodig, want deze stad heeft evenveel inwoners als heel Nederland.
Hoewel er een metro is , die de hele stad bestrijkt, is de stad zo groot dat je er niet aan ontkomt om hele afstanden tevoet af te leggen, Gister was ik voor de tweede keer in de verboden stad , de stad waar de film the last emperor is gemaakt. De stad die eeuwenlang verboden gebied was voor vrijwel iedereen. En die nu massaal door de chinezen wordt bezocht. Je ziet hele schoolklassen met dezelfde petjes, maar ook vele boeren van het platte land zich vergapen aan de pracht en praal die altijd voor hun verborgen is gebleven.En je vraagt je af wat er in hun hoofden omgaat. Eerst zie je ze op het plein van de hemelse vrede, (heet nu het Tiananmen Guangchang ) statig poseren met een enorme foto van Mao op de achtergrond om vervolgens door de poort over dik marmer te trekken. De middelste poort waar in vroeger tijden alleen de keizer gedragen mocht worden in een sedan en waar verder niemand door heen mocht.Die geschiedenis heeft nog tot 1910 geduurd tot Puij een soort gevangene werd in zijn eigen rijk.

In Beying lijkt alles in het teken te staan van de komende Olympische Spelen : waar vorig jaar nog een markt was, waar je alle dieren die je aan een stokje kan rijgen kan eten zoals schorpioenen en die lieflijke zeepaardjes, daar staan nu mooie kramen.
Overal verschijnen openbare toiletgebouwen als ware het een operatie om het urineren op straat binnen de perken te houden. Ik zag een pracht nieuw gebouw en daarnaast zag ik een armzalig wasbakje met kraantje in de open lucht, waar een vrouw met kind hun tanden aan het poetsen waren.
Mijn hotel is een hoogbouw van 16 verdiepingen. Als ik rechtsafga kom ik in een hutongstraatje, waar ik een paar oude mensen in een soort van kippenhokje zag gaan , hun bewoning. Mooi en lelijk staan hier pal naast elkaar, maar ook rijk en arm. Het lijkt dat ze hier uit alle macht proberen wat lelijk is te vervangen, maar wat arm is lijkt niet makkelijk rijk te worden. Je struikelt hier over de bedelaars, over de mannen en vrouwen die voortdurend de vuilvis bakken leeghalen op zoek naar eten, drinken en niet in de laatste plaats naar lege plastic flessen , die ze verzamelen.
Veel mensen proberen wat yuans te bemachtigen door kleine handeltjes met allerlei souvenirtjes of wat iemand maar kan gebruiken om te overleven.
In dit verband moet ik ook mijn ervaring zien van mijn aanvankelijk aardige kennismaking met 2 lieftallige jonge meisjes . Even was ik me aan het orienteren met mijn plattegrond in mijn hand, waar ik was, toen 2 meisjes hun hulp aanboden. Er ontstond een leuk gesprekje over de interessante dingenvan Beijng, , terwijl ze aangaven ook op weg te zijn naar het plein van de hemelse vrede. Ze hielpen mij vriendelijk met oversteken en stelden voor om ergens even te pauzeren. Even rook ik onraad, omdat ik meende iets over een thee ceremonie te horen, maar ze herstelde zich en zei dat het over de ceremonie ging op het plein. Toen ik enkele minuten daarna de ruimte zag waar zij zich de rust voorstelden , een tafeltje met kleine kopjes (voor een theeceremonie) heb ik hen hartelijk bedankt en ben weggegaan.
Diezelfde ochtend had ik het verhaal van een medereiziger gehoord, die op de uitnodiging van de theeceremonie was ingegaan en een rekening kreeg gepresenteerd van 43.000 yuan (4300 euro).
Ik heb even gedacht dat het gesprekje wat ik enkele dagen ervoor had met een moeder met haar dochter ooki niet op waarheid berustte,, een beetje paranoia kan je wel worden in deze stad.
Deze dochter vertelde dat ze dokter was en in het grootste ziekenhuis van Beijn werkte. Ze had oorsronkelijk de traditionele chinese geneeskunst gestudeerd en was nu begonnen met de westerse geneeskunst. Haar werk bestond uit stamceltherapie en immuuntherapie voor leukemiepatienten. Ze gaf aan dat het leven in Beijng duur was, en dat ze small money kreeg. Toe ik ernaar vroeg, gaf ze aan dat ze 3000 yuan per maand verdiende (300 euro per maand.)
Haar moeder, die het gesprek een beetje kon volgen liet voortdurend merken uitermate trots te zijn op haar dochter.


Weer een biezonder internetcafe , ik denk dat hier wel een paar honderd toestellen staan , met naast mij jongeren die spelltjes spelen. Een ander Beijng.


Ik moet stoppen , de tijd is om, Jose