Nieuwe leiders, nieuwe winden
Door: Webmaster
15 Juni 2007 | Turkmenistan, Asjchabad
Er was op een dag een man, die een land mocht leiden.
Hij heete eigenlijk Nyazow, maar hij noemde zich al snel Turkmenbasy, leider van Turkmenistan.
Hij had grootste plannen voor het land in gedachten. Hij wilde dat alle gebouwen in zijn land groot zouden zijn en in witte steen uitegevoerd. Het land zou moeten worden voorzien van brede 6 of 8 baanswegen; er zouden grote grasvelden omheen gelegd worden met bloemperken en bomen en vooral met heel veel fonteinen.
Omdat zijn land voor meer dan 85% uit woestijn bestaat en er nauwelijks regen valt zou hij gebruik maken van een kanaal waardoor de fonteinen dag en nacht water zouden spuiten . Hij zou ervoor zorgen dat er dagelijks mensen belast zouden zijn met de watervoorziening van al die grasvelden, bomen en plantsoenen ; ook zouden de mensen elke dag voor het schoonhouden van de brede straten zorgen.
En dat was wat ik aantrof in Ashgabat, een wonderlijke wereld van spiksplinternieuwe spierwitte en luxueuze gebouwen, bij mijn hotel voorzien van 8 baanswegen. In de avond geven de gebouwen helderwitte verlichting.
Mijn nieuwsgierigheid dwong mij deze omgeving die van een afstandelijke schoonheid was nader te bekijken. Het bleek dat ze maar voor een klein gedeelte bewoond waren door voornamelijke de rijkere russen die een klein gedeelte van de bevolking uitmaken. De wegen zijn voorzien van stoplichten, maar je vraagt je bijna af waarvoor, want er rijden nauwelijks auto s. De wegen zijn leeg. Tegenover mijn hotel ontdekte ik een enorm theater compleet met trappen, enorme pilaren uitgevoerd in marmer. Er was geen aanplakbiljet te vinden van enige voorstelling ooit.
Hoewel Turkmenbasy zich heeft vereeuwigd door middel van een gouden standbeeld in het centrum van de stad wat meedraait met de zonnestand, heeft hij zijn dromen in december moeten beeindigen. Hij heeft het loodje gelegd.
De mensen hebben gerouwd en zijn opvolger zet zijn dromen voort. Alle fotos mogen blijven,zodat niemand hem vergeten kan.
En het Aral meer droogt nog verder op.
En de mensen hebben nauwelijks goed drinkwater en velen leven onder de armoedegrens. De mooiste moskeen zijn onbereikbaar voor de meest aftandse bussen die ik zag.
Even buiten Ashgabat is er een zondagmarkt, waar de geiten, kamelen, paarden en koeien worden verhandeld. Eengroter tegenstelling met de futuristische wereld van Ashgabat is niet denkbaar. Hier lopen de mensen in fleurige kleding, lange jurken alsof het avondjaponnen zijn met een fleurige doek op een kunstige manier om hun hoofd gewikkeld.Vrouwen die hun zelfgemaakte of geoogste waar aan de man komen brengen. Van abrikozen, perzikken, noten, joghurt, broden in allerlei variaties, maar ook hele warme maaltijden om alle bezoekers van de markt van eten te voorzien. De mannen verkopen hun handel, van tapijten tot allerlei onderdelen voor machines .
Aan het 21 jarige gidsje waar ik vriendschap mee sloot tijdens mijn verblijf hier vroeg ik of het de bedoeling was dat deze vrouwen met hun appelwangetjes in die mooie appartementen moesten gaan wonen . Tot mijn verbazing gaf ze aan dat dat heel wel mogelijk was
Hij heete eigenlijk Nyazow, maar hij noemde zich al snel Turkmenbasy, leider van Turkmenistan.
Hij had grootste plannen voor het land in gedachten. Hij wilde dat alle gebouwen in zijn land groot zouden zijn en in witte steen uitegevoerd. Het land zou moeten worden voorzien van brede 6 of 8 baanswegen; er zouden grote grasvelden omheen gelegd worden met bloemperken en bomen en vooral met heel veel fonteinen.
Omdat zijn land voor meer dan 85% uit woestijn bestaat en er nauwelijks regen valt zou hij gebruik maken van een kanaal waardoor de fonteinen dag en nacht water zouden spuiten . Hij zou ervoor zorgen dat er dagelijks mensen belast zouden zijn met de watervoorziening van al die grasvelden, bomen en plantsoenen ; ook zouden de mensen elke dag voor het schoonhouden van de brede straten zorgen.
En dat was wat ik aantrof in Ashgabat, een wonderlijke wereld van spiksplinternieuwe spierwitte en luxueuze gebouwen, bij mijn hotel voorzien van 8 baanswegen. In de avond geven de gebouwen helderwitte verlichting.
Mijn nieuwsgierigheid dwong mij deze omgeving die van een afstandelijke schoonheid was nader te bekijken. Het bleek dat ze maar voor een klein gedeelte bewoond waren door voornamelijke de rijkere russen die een klein gedeelte van de bevolking uitmaken. De wegen zijn voorzien van stoplichten, maar je vraagt je bijna af waarvoor, want er rijden nauwelijks auto s. De wegen zijn leeg. Tegenover mijn hotel ontdekte ik een enorm theater compleet met trappen, enorme pilaren uitgevoerd in marmer. Er was geen aanplakbiljet te vinden van enige voorstelling ooit.
Hoewel Turkmenbasy zich heeft vereeuwigd door middel van een gouden standbeeld in het centrum van de stad wat meedraait met de zonnestand, heeft hij zijn dromen in december moeten beeindigen. Hij heeft het loodje gelegd.
De mensen hebben gerouwd en zijn opvolger zet zijn dromen voort. Alle fotos mogen blijven,zodat niemand hem vergeten kan.
En het Aral meer droogt nog verder op.
En de mensen hebben nauwelijks goed drinkwater en velen leven onder de armoedegrens. De mooiste moskeen zijn onbereikbaar voor de meest aftandse bussen die ik zag.
Even buiten Ashgabat is er een zondagmarkt, waar de geiten, kamelen, paarden en koeien worden verhandeld. Eengroter tegenstelling met de futuristische wereld van Ashgabat is niet denkbaar. Hier lopen de mensen in fleurige kleding, lange jurken alsof het avondjaponnen zijn met een fleurige doek op een kunstige manier om hun hoofd gewikkeld.Vrouwen die hun zelfgemaakte of geoogste waar aan de man komen brengen. Van abrikozen, perzikken, noten, joghurt, broden in allerlei variaties, maar ook hele warme maaltijden om alle bezoekers van de markt van eten te voorzien. De mannen verkopen hun handel, van tapijten tot allerlei onderdelen voor machines .
Aan het 21 jarige gidsje waar ik vriendschap mee sloot tijdens mijn verblijf hier vroeg ik of het de bedoeling was dat deze vrouwen met hun appelwangetjes in die mooie appartementen moesten gaan wonen . Tot mijn verbazing gaf ze aan dat dat heel wel mogelijk was
-
17 Juni 2007 - 17:29
Ad Van Koolwijk:
Hoi Jose,
Mijn dochter Marit heeft je mails uitgeprint,leuk om te lezen!
Aan de laatste chemokuur bezig en het wordt nu wel erg zwaar. Maar we houden vol omdat je weet waar je het voor doet he!
Goede reis verder,
Groeten Ad, Cora en Simone -
18 Juni 2007 - 14:20
Cecile:
Ha lief zusje
Hier is alles minder spannend dan bij jou.Hoop wel dat je je beter bent gaan voelen,kan me voorstellen dat het warme weer er goed inhakt. lieve zussenzoen van cecile.
-
19 Juni 2007 - 08:14
Djessica:
Hallo Jose,
Ik begin je te missen hier op het werk. Even bij je binnen te lopen, kopje koffie, een beetje kletsen over van alles en natuurlijk verder over je reis. Ik ben ook zo benieuwd naar jou. Hoe het je vergaat en dat terwijl je al zoveel deelt, maar ik ben ook zo benieuwd naar de meer persoonlijke verhalen. Ik ga ze vast horen, met dat kopje koffie, op het IMW!
Bob en ik en twee andere vrienden zijn dit weekend naar Oerol geweest, op Terschelling. Ik was er niet eerder geweest. Het was echt helemaal te gek. Naar meerdere voorstellingen geweest, eentje op het strand, zo rond half tien in de avond. Een hele mooie lucht en er was zo'n mooi gebruik gemaakt van de omgeving. Zo werd er door een verteller, die alleen met zijn hoofd uit het zand stak, een verhaal verteld over vroeger tijden, over twee broers die in gevecht waren met elkaar. Dit verhaal zag je vervolgens heel in de verte, ergens op een dijk, gespeelt zien door twee vechtende mannen. Dichterbij was een vrouw aan het zingen, prachtig. Voor ons een vrouw die op een piano stond, die half schuin in het zand was verdwenen. Allemaal hele mooie beelden in een dramatisch verhaal.
Kort gezegd is Oerol: alle leuke mensen uit Nederland bij elkaar, jong en oud, theater op locatie, van schuur tot kerk, tot bos, tot strand. Veel natuur, leuke strandfeestjes en omdat het zich over het hele eiland afspeelt, ook rustig! Sterker nog je kunt makkelijk een plekje in de duinen vinden, om even een uurtje je ogen dicht te doen in de het zonnetje
Daag Jose
-
19 Juni 2007 - 09:34
Djessica:
Hallo Jose,
Het moet niet gekker worden. Ik ben al aan het afsluiten als Jose. Ik bedoel, dag djess
tot snel -
23 Juni 2007 - 14:19
Marjolijn Onvlee:
Dag Jose Kuijken
Je kent mij niet maar ik ben een vriendin van Jantien van der Linden en ik waag het op deze manier even contact te leggen.. Wat een prachtige reis maken jullie !Ik volg hem op de voet ( na onderbreking van drie weken eigen vakantie) Je verslag is zo beeldend en informatief, ook zijn we heel blij met de mails van Jantien. Wat een andere wereld. Doe Jantien de hartelijke groeten als je wilt! Nog een hele mooie verdere reis toegewenst.We blijven jullie volgen! Marjolijn 25 juni 07
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
